Rozdzial I

To już dziś! Już dziś razem z uczniami naszej szkoły jedziemy do Paryża !

Wstałam szybko z łóżka i podbiegłam do walizki, otworzyłam ją i po raz ostatni sprawdziłam czy wszystko spakowałam.

Kiedy upewniłam się że nic nie brakuje, poszłam się ubrać. Założyłam na siebie krótkie spodenki i zwykłą białą bluzkę. Otworzyłam swoje pudełko z biżuterią wyjmując mój  ulubiony wisiorek który był dla mnie jak medalion. Pobiegłam jeszcze szybko do łazienki, by uczesać włosy w lekkiego warkocza. Poprawiłam makijaż i nałożyłam podkład. Wzięłam torbę podręczną i czarne okulary przeciwsłoneczne kładąc je w widocznym miejscu żeby o nich nie zapomnieć. 

8;23 - spojrzałam na zegarek. 

Wzięłam telefon i zadzwoniłam do Nicol, mojej najlepszej przyjaciółki. 

- Gotowa? - zaczęłam rozmowę rzucając się łóżko. 

- No ba, mam tylko mały problem - jęknęła

- Czekaj niech zgadnę. Nie wiesz w co się ubrać? - zaśmiałam się spoglądając w okno sąsiadującego domu. 

- Możliwe.. - wymamrotała. 

- Wpadnij do mnie dam Ci coś do ubrania. - śmiejąc się otworzyłam garderobę i przejrzałam, co mogłabym dać do ubrania przyjaciółce. 

- Okej, zaraz będę. - rozłączyła się, a ja położyłam telefon na stoliku nocnym. 

Kiedy chciałam sięgnąć sweterek zadzwonił dzwonek do drzwi. Za chwile Nicole stała obok mnie. 

- To jak? Którą bluzkę chcesz? - wskazałam na 4 bluzki wiszące na klamce drzwi od garderoby. - To  może ten sweterek? - zdjęłam go z wieszaka i podałam o Niki. 

- Tak! biorę! - podskoczyła z radości i pobiegła d łazienki się przebrać.

8;56 - spojrzałam na zegarek. 

- O Boże! - krzyknęłam - Nicol pośpiesz się! Za 24 minuty mamy autobus do Francji! 

Przyjaciółka szybko wybiegła z łazienki i pośpieszyła do swojego domu, mamy do siebie bardzo blisko, bo mieszkamy obok. Dzieli nas tylko ogrodzenie. 

Złapałam walizkę i wybiegłam z domu. Nicol akurat wyszła mi na przeciw. 

Do szkoły na pieszo mamy 20 minut, a na nasze szczęście właśnie odjechał autobus, który ma przystanek pod samą szkołą, tak więc musiałyśmy iść z buta ciągnąć ciężkie walizki. 

- Apsik ! - kichnęła. 

- Na zdrowie... chcesz chusteczkę? - zaproponowałam. 

- Tak poproszę - zaśmiała się pociągając nosem. 

- Chwilkę mam ją w torebce.... - zatrzymałam się na środku chodnika. 

- Co się stało? - Przyjaciółka obejrzała się za siebie. 

- Zapomniałam torebki! Zostawiłam ją na fotelu! 

- Daj spokój, chyba nie miałaś am nic ważnego... -podeszła do mnie i złapała mnie za nadgarstek. - chodź już. 

- Nie! Stój! - wyrwałam nadgarstek z jej ręki - miałam w niej ładowarkę do telefonu! 

- Trudno ja Ci pożyczę. Chodź już bo się spóźnimy!

W ciągu 5 minut byłyśmy pod szkołą. wszyscy uczniowie byli już na miejscu. Na parkinu stały 4 wielkie autokary. Nauczyciele usadzali uczniów na swoje miejsca w pojazdach. 

Dwa autokary były już zapełnione więc Profesor Smith, mój ulubiony nauczyciel poprosił naszą klasę  o ustawienie się w kolejce do następnego. Ja jak zwykle stałam na końcu. 

Nadeszła kolej Nicol,a ona stała przede mną. Profesor usadził ją na samym końcu. 

- Panno Emily. - nauczyciel wysiadł z autobusu i zamknął za sobą drzwi od niego. - Niestety nie starczyło dla Ciebie miejsc i będziesz musiała jechać z 3 liceum. - Wskazał na  4 już prawie pełny autokar. 

Pan Smith poklepał mnie po ramieniu, po czym odwrócił się ruszając w stronę grupki nauczycieli uzgadniających przebieg wycieczki.

Podeszłam do autobusu wskazanego przez mojego ulubionego nauczyciela i ustawiłam się w kolejce. 

*sms od Nicol*

 Gdzie jesteś? 

Kiedy chciałam odpisać Dyrektor szkoły usadzający uczniów w ostatni autobusie wyrwał mi telefon z ręki. 

- Emily Gray. Co mówiłem  o używaniu telefonu podczas wycieczki?! 

- Przepraszam Dyrektorze. Właśnie pisałam mamie, że wsiadam do autobusu, ponieważ się martwiła. Czy mogę poprosić o zwrot telefonu? Obiecuję, że schowam go do walizki. - skłamałam robiąc smutne oczka.

- Hm, dobrze, ale nie chcę Cię widzieć już więcej z telefonem w ręce. - podał mi go z nie chęcią i wskazał na drzwi autokaru.- A teraz chodź, zajmiesz swoje miejsce. 

Schowałam telefon do kieszeni spodenek i poszłam za dyrektorem, który prowadził mnie do mojego miejsca. 

- Usiądziesz tutaj. - wskazał długopisem miejsce przy oknie i wysiadł. 

Położyłam walizkę na półkę nad siedzeniami i usiadłam na swoim wyznaczony miejscu. Za chwile obok mnie usiadł brązowooki chłopak. Mój wróg. Liam Payne. Nienawidzimy się od przedszkola. Liam ciągle się ze mnie naśmiewał. Kompromitował przed swoimi przyjaciółmi. A w młodszych latach robił jakieś głupie żarty. Nienawidzę go.  

- Oo kogo ja widzę? Czyży Emily Gray? - przysunął się do mnie i trącił łokciem. Starałam się go lekceważyć, wiec wyjęłam telefon, by odpisać Nicol. 

*Do Nicol* 

W waszym autokarze zabrakło miejsc, więc muszę jechać z 3 liceum, na dodatek dyrektor usadził mnie z tym dupkiem. Liamem. 

- Skarbie, nie pisz, że jestem dupkiem. - Liam znowu trącił mnie łokciem. 

- Nie nazywaj mnie tak! - wrzasnęłam, odwracając się do niego bokiem chodź to nie za bardzo było możliwe bo siedziałam przy oknie. 

- Będę Cię nazywał ja mi się podoba, skarbie.

__________________________________________________________________________________________________________

Okkej. ;D To jak podoba się? 

To dopiero początek DŁUUUUGIEJ historii. ;3 

5 kom = nexxxxt